ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน.. แม้ไร้เสียงปรบมือจากผู้คน แต่ตัวคุณย่อมภูมิใจ

 

พึ่งพาตัวเองได้ แม้ไร้เสียงปรบมือจากผู้คน แต่ตัวคุณย่อมภูมิใจ

พึ่งพาตนเอง

…

ยามเล็กพึ่งพาพ่อแม่ เรียกว่า ได้รับการเลี้ยงดู

ยามโตยังพึ่งพาพ่อแม่ เรียกว่า ชาวเกาะ

พึ่งพาตัวเองได้ จึงชื่อว่า เป็นผู้ใหญ่

พึ่งพาตัวเองได้จึงยิ้มได้อย่างภูมิใจ

…

ทรัพย์สินไม่มาก รู้จักหา

ไม่มีบ้านไม่มีรถ รู้จักสร้าง

เหนื่อยแล้วท้อแล้ว รู้จักลืม

ทุกข์แล้วร้องไห้แล้ว รู้จักปลอบตัวเอง

…

คนอื่นให้คุณได้ก็แค่ต้นกล้า ลงมือปลูกเองจึงได้รับร่มเงา

ยามอับจนอย่ากล่าวโทษที่คนอื่นไม่อุ้มชู

ยามวิกฤติอย่าคับแค้นที่คนอื่นไม่ค้ำจุน

หากคุณแข็งแกร่ง..ปัญหาที่เจอก็คือแรงส่ง

หากคุณกล้าหาญ.. วิกฤติที่เจอก็คือโอกาส

…

ยึดในอัตตา อาจนำพาให้ตนหลงทาง

ยึดในผู้อื่น อาจทำให้หมดความเป็นตัวของตัวเอง

มุมานะไว้นะ พึ่งพาตัวเองได้ ทุกสิ่งย่อมเป็นของคุณ

เข้มแข็งไว้นะ พึ่งพาตัวเองได้

แม้ไร้เสียงปรบมือจากผู้คน แต่ตัวคุณย่อมภูมิใจ

พึ่งพาตัวเองได้ คือ คนจริง